در تکذیب قلم( در قدرت سخن):

در اوایل دوران نوجوانی این جمله توی ذهنم بود،"حضرت علی (ع) فرمود: سکوت دری از درهای حکمت است" اما در همان دوران با جمله ای از سقراط آشنا شدم که می گفت: " اگر خاموش باشی و دیگران به سخنت آورند همان بهتر که آنقدر سخن بگویی تا خاموشت کنند"

دورانی رو با سکوت طی کردم سکوت باعث انزوای من شد، در اون دوران چیزای زیادی یاد گرفتم از جمله صبر و کم کم از جمع دوستانم ترد شدم و با خودم مشغول شدم. دورانی که خیلی دوستش داشتم، دوران تنهایی. اما کم کم به نیازم به دیگران پی بردم و شروع به صحبت کردن کردم، شروع به برقراری ارتباط کردم کاری که توی خونم بود چیزی که تمام زندگیم رو تغییر داد. در عرض چند ماه شمار دوستام از 100 گذشت اما خسته شدم، مونده شدم. مثل خری بودم که سوارم بودن، مرزی برای خودم نداشتم همه دوست بودن و همه بهترین. خسته شدم و به انزوا پناه بردم و دوباره سکوت اما دوستانم راقب بودن من حرف بزنم و من هم یاد جمله ی سقراط افتادم حرف زدن رو شروع کردم اما با تفاوت هایی، هم سکوت رو داشتم هم صحبت و هیچ کدوم مانعی برای اون یکی نبود. کم کم به مرز بندی اعتقاد پیدا کردم. خودم رو مرز بندی کردم و حدودم رو مشخص کردم و به هیچ کس اجازه ی تجاوز به منطقه ی ممنوعش رو ندادم. در زمان تنهایی هام قلم تنها همدمم بود اما قلم چیزی نبود که بتونه انسان رو از نظر ارتباطی ارضا کنه قلم هم صحبت نبود.

من به صداقت اعتقاد دارم، به صحبت کردنه روشن و بی پرده، به نبودن ابهام بین آدم ها و خیلی از چیزایی که یادم نیست.

اما از همه مهم تر بیان احساساته، محبت مثل تیزآبی می مونه که قلب آدم رو می خوره و بین محبت و عشق تفاوت هایی وجود داره این ها رو بارها گفتم. من به تمام آدم هایی که دوستشون دارم تنها یه جمله می گم، می گم "دوستت دارم" چون نمی خوام حرفم توی دلم بمونه، *"اگر کسی را دوست دارید به او بگویید که در غیر این صورت به او و خودتان ظلم کرده اید"* ظلم گناهه، از گناهان کبیره، چون گاهی همین "دوستت دارم" نگفتن ها باعث می شه که انسان ضعیف بشه و فکر کنه که تنهاست، حرفم با اون دوستامه که احساساتشون رو دچار مارپیچ می کنن در حالی که می تونن برای احساسات مرز بزارن و اون رو ساده بیان کنن، اگر هم قراره از مرز ها بگذری باید دونه دونه اونا رو طی کنی و نمی تونی از روی اونا پرش انجام بدی اگر بپری در احساست تنها خواهی ماند. چرا انسان ها فکر می کنن باید فقط یک نفر رو دوست داشته باشن اون هم حتما باید یک جنس مخالف باشه و حتما باید با اونی که دوستشون دارن ازدواج کنن. انسان باید برای کسانی که دوستشون داره بهترین آرزو ها رو بکنه. آرزویی که می دونه خواسته طرف مقابل هم هست. ما می تونیم در کنار هم باشیم نه در مقابل هم.

افلاطون می گه: " اگه با دلت چیزی یا کسی رو دوست داری زیاد جدی نگیرش، چون ارزشی نداره، چون کار دل دوست داشتنه، مثل کار چشم که دیدنه، اما اگه یه روز با عقلت کسی رو دوست داشتی، اگه عقلت عاشق شد، بدون که داری چیزی رو تجربه می کنی که اسمش عشق واقعیه.