قلم:

ای ذهن من اگر این قلم که در دستان من است نبود، چه می کردی ؟

چه می کردی با این همه افکار پریشان که هیچ بستری بر روی زبان و هیچ پناهگاهی درون ذهن ندارند.

افکاری که دوست دارند مانند مردگان فراموش شوند، آه به راستی اگر این قلم نبود یاد بسیاری از بزرگان در خاطر پوچ ما نمی ماند و شاید هیچگاه بشر از دوران ماقبل تاریخ پا به عرصه ی تاریخ نمی گذاشت. آخر کدام ذهن می توانست این تاریخ را به خاطر بسپارد، تاریخی که هر صفحه ی آن یک کتاب است و هر کتاب آن هراز صفحه.

حال قلم من صاحب اندیشه ی من است چون قلم من از ریشه ی من است و نوشتن با قلم در خون من است. شب ها با آن می خوابم و صبح ها با آن بر می خیزم.

قلم من پناهگاه من است، پناهگاه تنهایی من، او تنها هم صحبت من است. من با قلم خود هر چه بخواهم می نویسم، گاه خاک رویا را با آب خیال در هم می آمیزم و سقف آرزوهایم را بنا می کنم و گاه طرحی می زنم و بال پروازم را نقش می کنم، آخر قلم من همه چیز من است.

قلم راز های من را می داند، او تنها هم صحبت من است. قلم من با من و ذهنم محرم است گرچه معنای حقیقیه این واژه ها نمی داند و با سخن نامحرم است.

هیچ کس نمی تواند قلم من را از من بگیرد زیرا قلم من شمشیر من است که در قلب نادانی فرو می رود و سینه ی تاریکی را می شکافد، قلم من اسیر من است، برده ی من است گر چه در خدمت من است اما راهنمای من است، پیامبر و پیشوای من است، رهبر من است.

درست است عده ای از نامردمان بی خرد از آن سوء استفاده می کنند و حقارت بشر را نقش می زنند اما هر کس مسئول کار خود است قلم تنها می نگارد، می نویسد، نقش می کند. و این ما هستیم که معنای حقیقیه درستی و نادرستی را جلوه می دهیم و قلم مسئول بی خردی بشر نیست.

خدایا تو بزرگترینی و بزرگترین ها را آفریده ای، پس شکرت واجب است که بزرگترین معجزه ی خاتم انبیا-که بزرگترین مخلوقت بود- از جنس قلم است. تا در خاطر پریشان ما جا بگیرد.